Globalistische Christenen hebben een fundamenteel probleem. Ze zijn het besef van vijandigheid verloren.
Zie ook dit artikel in Trouw. Doorspekt met de gebruikelijke kreten "grenzeloos barmhartig", "Iedereen mag bij de christelijke cultuur horen", en de belangrijkste: "Heb je vijand lief".
Stel dan de vraag: "Is er een vijand?" Ik interpreteer de uitspraak als volgt.
Je hoeft je vijand niet te haten. Het is niet goed om in tijden van oorlog gruweldaden te plegen tegen de andere strijders. Behandel krijgsgevangenen goed. Stuur aan op geweldloze overgave van de vijand. Minimaliseer het lijden aan beide kanten. Maar realiseer je wel: het is een vijand. Hem in je land halen zal leiden tot lijden van je volk.
De belangen van je eigen volk gaan voor de belangen van andere volkeren. Of in de woorden van een boek dat Christencucks graag mogen citeren:
"Het is niet goed om de kinderen hun brood af te nemen en aan de honden te voeren" - MattheĆ¼s 15:26
"Wie niet voor zijn eigen familieleden wiil zorgen, als die hulp nodig hebben, in het bijzonder als ze tot zijn eigen gezin horen, mag zich geen christen noemen. Zo iemand is slechter dan een ongelovige." - TimotheĆ¼s 5:8
Het Christendom is tandeloos geworden. Wat is het nut van scherpe tanden in de afwezigheid van vijanden? De Christencucks geloven niet meer in vijanden, dat het wel goed komt in de wereld als iedereen lief doet tegen elkaar. En ja, dat is correct. Het is ook een kinderlijke utopie met een kleinere kans van slagen dan het communisme.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten